Կոկտեյլների պատրաստումից դեպի երկինք և հետ․ Մհեր Գաբրիելյանի հաջողության ուղին

Մհեր ինչպե՞ս սկսվեց Ձեր բարմենի կարիերան և արդյո՞ք եղել է կյանքում որևէ պահ, որից հետո հասկացաք, որ սա հենց Ձերն է։

Կարիերաս սկսել եմ շատ պատահական 2004 թվականին, երբ աշխատում էի «Երևան» հյուրանոցում՝ որպես դռնապան և հյուրերի օգնական։ Մոտ 2 տարի աշխատելուց հետո հասկացա, որ չնայած բարձր աշխատավարձին ցանկանում եմ ունենալ իրական մասնագիտություն։ Այդ ժամանակ հյուրանոցներում առանց աշխատանքային փորձի մարդկանց ընդունում էին որպես բարմեն՝ բավական կարճ փորձաշրջանից հետո։ Այդ ընթացքում ինձ բախտ վիճակվեց աշխատել իտալացի մենեջերների հետ, որոնցից բավականին մեծ գիտելիքների պաշար ստացա։ 2007 թվականին սկսեցի սովորել բարմենների հայկական ասոցիացայում և մինչև 2008 թվականը աշխատեցի հյուրանոցում։ Դրանից հետո իմ կյանքում բավականին մեծ փոփոխություն եղավ, և ես սկսեցի աշխատել «Արմավիա» ընկերությունում՝ որպես բորտ-ուղեկցորդ։ Սակայն շաբաթը մեկ-երկու անգամ փորձում էի համատեղել բարում աշխատանքը, որովհետև շատ էի սիրում այս գործը։ Մինչև 2013 թվականը աշխատեցի «Արմավիա» ընկերությունում, որից հետո մոտ ութ ամիս աշխատեցի Ղազախստանի ավիաընկերություններից մեկում։ Երբ վերադարձա Հայաստան, հստակ որոշում կայացրեցի արդեն մասնագիտանալ բարմենի կարիերայում։ Սկսեցի մասնակցել տարբեր միջոցառումների, աշխատել տարբեր հյուրանոցներում։ 2014 թվականին սկսեցի աշխատել «Թուֆենկյան» հյուրանոցում՝ շարունակ բարելավելով գիտելիքներս շատ կարդալով և սովորելով։ 2016-2017 թվականներին եղել եմ ապրանքանիշներից մեկի ամբասադոր «Alfa food»-ում, որի շնորհիվ շատ ճամփորդեցի և մասնակցեցի տարբեր թրեյնինգների։ 2018-2020 թվականներին նորից որոշեցի վերադառնալ ավիաընկերություներ, սակայն աշխատում էի միայն Ռուսաստանի և Հունաստանի հետ։ Այդ ընթացքում՝ այն ամիսներին, երբ լինում էի Երևանում սկսեցի աշխատել «Kond House»-ում։ Դրանից հետո պատերազմ սկսվեց, և ես մոտ 50 օր մասնակցեցի ռազմական գործողություններին։ Վերադառնալուց հետո շարունակեցի աշխատել և զարգանալ կարիերայումս։

Ինչպե՞ս հայտնվեցիք «Dragon» ռեստորանում և ի՞նչ ներդրում ունեցաք այստեղ։

Աշխատանքի առաջարկ ստացա «Dragon»-ի ղեկավարությունից՝ հանդիպեցինք, ծանոթացանք։ Հասկացա, որ առաջարկը բավականին հետաքրքիր է ինձ համար, քանի որ ստեղծվելու էր լիովին նոր 250 տեղանոց ռեստորան, որտեղ ես ինքս ունենալու էի իմ ներդրումը թե՛ բարի շինարարության մեջ, թե՛ ընդհանուր ռեստորանի սկզբնական աշխատանքներում։ Ինձ համար շատ կարևոր է ինքնադրսևորվել և ունենալ ստեղծագործական ազատություն իմ աշխատանքում, ինչն էլ ինձ թույլ էր տալիս «Dragon»-ը։ Սկզբում մեկ ռեստորանի բարի մենեջերն էի, իսկ հետո դարձա ամբողջ ցանցի բարերի մենեջերը։ Ընտրության հարցում չսխալվեցի և կարծում եմ, որ «Dragon»-ի թիմին միանալը լավագույն որոշումներիցս մեկն է եղել։

Ի՞նչ տարածված կարծրատիպ կա Ձեր աշխատանքի վերաբերյալ, որը չի համապատասխանում իրականությանը։

Այն որ բարմենի աշխատանքը անլուրջ է և ժամանակավոր։ Իրականում կա որոշ չափ իրականություն այս ամենի մեջ, սակայն շատ քիչ տոկոս։ Սա բավական եկամտաբեր աշխատանք է։ Իմ հարազատներին և ծանոթներին միշտ բերում եմ օրինակ, որ 19-20 տարեկան բարմենը կարող է ստանալ ավելի բարձր աշխատավարձ, քան 26-27 տարեկան և 5 տարի սովորած որևէ այլ ոլորտի մասնագետը։ Ամեն ինչ կախված է մասնագետի ձգտումից․ եթե որևէ մեկը նայի իր աշխատանքին որպես ժամանակավոր, ապա այն կդառնա ժամանակավոր։
Տարածված կարծրատիպ է նաև, որ բոլոր բարմենները հարբեցողներ են, սակայն նորից ամեն ինչ կախված է մասնագետից։ Անկասկած այս աշխատանքում ավելի հեշտ է նման բաներին տրվելը, դա էլ հենց մեր աշխատանքի թերություններից մեկն է։ 

Մհեր քանի որ խոսեցիք թերություններից, կարո՞ղ եք նշել մի քանի վատ կողմեր Ձեր աշխատանքից։

Մեր աշխատանքը դա գիշեր է, մութ, բարձր երաժշտություն, աղմուկ, ալկոհոլ և այս ամենը կարող է հանգեցնել մարդուն կախվածության և նման աշխատանք ընտրողը պետք է ունենա բավական մեծ կամքի ուժ, որպեսզի չտրվի նման գայթակղություններին։ Բացասական կողմերից մեկը իհարկե անքուն գիշերներն են, քանի որ աշխատանքը հիմնականում ավարտվում է գիշերվա 4-5-ին և հետևաբար խախտվում է սովորական քնի ռեժիմը։

Աշխատանքի բերումով անընդհատ կանգնած լինելը նաև կարող է բերել առողջական շատ լուրջ խնդիրների։ Այնուամենայնիվ, չնայած այս ամենին՝ մի փոքր պատասխանատվությունը, ինքդ քո հանդեպ կարգապահությունը և ինքդ քեզ որոշ բաներից զրկելը կարող է տանել քեզ հենց քո երազած նպատակին։ Շատ երիտասարդ մասնագետներ հիմա ճամփորդում են տարբեր երկրներ՝ ֆինանսավորվելով իրենց ընկերությունների կողմից և ստանում շատ նոր ու արժեքավոր գիտելիքներ, և այս ամենը հենց արդյունքն է նրանց նպատակասլացության և մեծ կամքի ուժի։ Լինել առաջին տեղում, թե՞ պատկանել վերջին շարքերին, որոշում և ընտրում է ցանկացած մարդ։ 

Կա՞ արդյոք Ձեր աշխատանքում ընդունված կանոն, որը սիրում եք խախտել կամ ուղղակի չանել ընդունված կարգով։

Ընդհանրապես կա ընդունված կանոն՝ խմիչքը սկսել պատրաստել մատչելի բաղադրիչներից դեպի թանկը, որպեսզի ընթացքում որևէ բան չստացվելուց չկորցնել թանկ բաղադրիչներ, բայց թե՛ ես, և թե՛ շատ մասնագետներ հակառակն են անում և սկսում են պատրաստել կոկտեյլը կարևոր և արժեքավոր բաղադրիչից։ Կարծում եմ սա ավելի շատ ենթագիտակցորեն ինչ-որ քայլ է, քան կանոնի խախտում։ Բայց մնացած առումներով ես սիրում եմ պահպանել բոլոր գրված և չգրված օրենքները աշխատանքում, որպեսզի ունենալ ներդաշնակություն և կանոնակարգվածություն։

Ո՞րն է եղել ամենաարտասովոր կամ տարօրինակ կոկտեյլի պատվերը, որ ստացել եք։

Արտասովոր պատվեր չեմ հիշի, բայց չեմ սիրում բարում լսել «մի բան տուր, որ շուտ հարբեմ» արտահայտությունը։ Կարծում եմ, այդ դեպքում կարելի է գնել խանութից ալկոհոլ։ Ինձ մոտ գալիս են նոր համեր փորձարկելու և նորը համտեսելու, այդ պատճառով էլ նման պատվերը ինձ համար մի փոքր տարորինակ է և անհասկանալի։

Ո՞վ կամ ի՞նչն է եղել Ձեր ամենամեծ ոգեշնչումը կարիերայի սկզբում:

Իմ ներքին եսը։ Ես եմ եղել իմ առաջին մրցակիցը և ինձ հետ եմ մրցել միշտ։ Փորձում եմ միշտ լինել ավելի լավը քան երեկ և այդ կարգախոսով եմ առաջնորդվում կյանքում։ Իհարկե կան միջազգային մակարդակով մասնագետներ, ում փորձում եմ նմանվել, բայց բոլորից որևէ մի բան եմ վերցնում և սարքում ինձ նպատակակետ, յուրահատուկ մեկը չկա։

Article by Christine Gh.

© IN AM 2 LLC